Sucralose en Sacharine in afvalwater

Sucralose is een zoetstof die ongeveer 600 keer zoveel zoetkracht heeft als suiker. Sacharine daarentegen is de oudst bekende chemische zoetstof. Beide zoetstoffen worden vaak gebruikt in fitnessproducten of diëten. Noch in het lichaam, noch in rioolwaterzuiveringsinstallaties worden deze zoetstoffen in significante hoeveelheden afgebroken, waardoor ze zich ophopen in het milieu. Ondertussen kunnen kunstmatige zoetstoffen wereldwijd in alle oppervlaktewateren worden gedetecteerd en hun concentraties nemen voortdurend toe. Naar onze mening zouden alleen biologisch afbreekbare zoetstoffen moeten worden gebruikt.

Niet per se beter: Fructose, honing, agavesiroop en suikerbietensiroop

Fructose komt in kleine hoeveelheden (<10%) voor in alle vruchten. Wanneer gedroogd fruit of vruchtensap wordt geconsumeerd, kan echter snel een grotere hoeveelheid worden ingenomen. In de voedingsindustrie wordt Fructose, dat is afgeleid van maïszetmeel, vaak gebruikt als goedkope grondstof.

Fructose is een natuurlijke suiker die ook in veel fruit voorkomt. Het heeft een hogere zoetkracht dan huishoudsuiker (sucrose), daarom is er een kleinere hoeveelheid nodig om dezelfde zoetheid te bereiken. Vergeleken met sucrose is Fructose ongeveer 1,4 keer zo zoet. Door Fructose in plaats van sucrose te gebruiken, kan de voedingsindustrie het suikergehalte in producten verlagen met behoud van de gewenste zoetheid.

Het is echter belangrijk op te merken dat overmatige consumptie van Fructose ook negatieve gevolgen kan hebben voor de gezondheid, vooral wanneer het in grote hoeveelheden wordt geconsumeerd uit bewerkte voedingsmiddelen en dranken. Hoge consumptie van Fructose is in verband gebracht met problemen zoals gewichtstoename, insulineresistentie, leververvetting en een verhoogd risico op hart- en vaatziekten. Daarom is het belangrijk om de totale consumptie van suikerhoudende producten te verminderen, of ze nu sucrose of Fructose bevatten.

In de lezing "Suiker: de bittere waarheid" legt de Amerikaanse kinderarts en endocrinoloog Robert Lustig drie belangrijke nadelen uit van voedingsmiddelen die Fructose bevatten. Ten eerste onderdrukt Fructose het verzadigingshormoon leptine, wat kan leiden tot een aanhoudend verlangen naar voedsel ondanks voldoende calorie-inname. Ten tweede wordt Fructose opgeslagen als vet in de lever en in de weefsels. Veel mensen hebben moeite met het verteren van grote hoeveelheden Fructose en dit kan leiden tot onaangename symptomen zoals winderigheid en diarree.

Appelstroop, agavesiroop, suikerbietenstroop en andere zoete stropen hebben een hoog suikergehalte. Ze hebben dezelfde nadelen als conventionele suiker. Vooral agavesiroop is erg zoet door het hoge Fructosegehalte. Hoewel suikerbietenstroop een hoger mineraalgehalte heeft, is het nauwelijks beter dan witte suiker en heeft het een kenmerkende eigen smaak. Tip: Als je suikerhoudende zoetstoffen gebruikt, is het aan te raden om daarna lichamelijk actief te zijn. Met mate zijn ze aanvaardbaar voor het sporten, maar minder gunstig erna.

Er zijn verschillende soorten suikeralcoholen zoals maltitol, mannitol en sorbitol, die allemaal minder calorieën bevatten dan suiker. In tegenstelling tot suiker hebben suikeralcoholen zoals sorbitol, Xylitol en erytritol het voordeel dat ze niet door cariësbacteriën (Streptococcus mutans) kunnen worden omgezet in zuur dat de tanden aantast. Daarom worden ze vaak gebruikt in tandverzorgingsproducten zoals kauwgom of snoepjes. Daarnaast hebben Xylitol en Erythritol ook het voordeel dat ze geen onaangename nasmaak hebben. Ze worden gemaakt van hernieuwbare grondstoffen zoals hout, vezels van maïsplanten, Xylitol of Erythritol wordt gemaakt van maïszetmeel zonder gebruik te maken van genetische manipulatie.

Hoe zit het met calorieën? Xylitol bevat 40 procent minder calorieën dan suiker, terwijl Erythritol zelfs calorievrij is. Producten met erytritol en Xylitol veroorzaken een lagere stijging van de bloedsuikerspiegel in vergelijking met suikerhoudende voedingsmiddelen. Dit biedt met name voordelen voor koolhydraatarme volgers en mensen met diabetes, omdat er minder insuline nodig is.

Naast sacharose (huishoudsuiker), dat veel gebruikt wordt, zijn er verschillende andere soorten suiker die grotendeels niet de nadelen van suiker hebben. Deze omvatten: Allulose, Isomaltulose en Trehalose.

Allulose heeft net als erytrit geen calorieën en wordt gemaakt van gewone suiker. Het heeft een zoetkracht van ongeveer 60% van suiker. Het kan op grote schaal worden gebruikt als suikervervanger, hoewel het helaas nog niet is goedgekeurd in de EU. Het goedkeuringsproces Het goedkeuringsproces voor Allulose is momenteel gaande. Allulose wordt in de VS al enkele jaren als veilig beschouwd en wint aan populariteit. In feite zijn Trehalose en Allulose twee verschillende suikers met verschillende eigenschappen en toepassingen.

Trehalose is een natuurlijk voorkomende suiker die in veel organismen voorkomt, waaronder planten, dieren en micro-organismen. Chemisch gezien is het een disacharide die bestaat uit twee glucosemoleculen die met elkaar verbonden zijn door een speciale glycosidebinding.

Trehalose staat bekend om zijn vermogen om cellen en biomoleculen te beschermen. Het is een stabiele suiker die helpt de structuur en functie van eiwitten, lipiden en andere biologische moleculen te behouden tijdens uitdroging of in extreme omgevingen. Deze eigenschappen maken Trehalose een interessante stof in verschillende gebieden zoals de voedingsindustrie, farmaceutica, biotechnologie en cosmetica.

In de voedingsindustrie wordt Trehalose vaak gebruikt als suikervervanger en stabilisator. Het kan worden gebruikt om de textuur van voedsel te verbeteren, vocht vast te houden en de houdbaarheid te verlengen. Trehalose wordt ook gebruikt in sommige gezondheidsproducten en supplementen, hoewel de voordelen voor de gezondheid verder onderzocht moeten worden.

Het is belangrijk op te merken dat Trehalose, ondanks de vele potentiële voordelen, niet door alle organismen kan worden afgebroken. Mensen missen bijvoorbeeld een enzym dat Trehalose kan afbreken in zijn individuele glucosemoleculen. Daarom wordt Trehalose niet gemetaboliseerd in het lichaam en veroorzaakt het geen stijging van de bloedsuikerspiegel zoals andere suikers.

Isomaltulose is een koolhydraat dat bestaat uit glucose en Fructose. Chemisch gezien is het een disacharide die verbonden is door een glycosidebinding tussen glucose en Fructose. Isomaltulose wordt ook wel Palatinose genoemd omdat het voor het eerst werd geïsoleerd uit sucrose (tafelsuiker).

Het bijzondere voordeel van Isomaltulose ligt in de speciale vertering en stofwisseling in het lichaam. In tegenstelling tot andere soorten suiker wordt Isomaltulose langzamer afgebroken en langzamer opgenomen in de darm. Als gevolg daarvan stijgt de bloedsuikerspiegel langzamer en draagt het bij aan een stabielere energiestroom. Deze langzame en constante energiestroom kan helpen om de bloedsuikerspiegel stabieler te houden en gedurende langere tijd energie te leveren.

Isomaltulose heeft een vergelijkbare zoete smaak als sucrose, maar een lagere glykemische index. Dit betekent dat het de bloedsuikerspiegel minder doet stijgen dan gewone suiker. Het wordt daarom vaak gebruikt als ingrediënt in voedingsmiddelen met een lage glycemische index, zoals sportdranken, energierepen en producten voor diabetici.

Het is belangrijk op te merken dat Isomaltulose nog steeds koolhydraten bevat en daarom in gematigde hoeveelheden moet worden geconsumeerd, vooral voor mensen met diabetes of andere stofwisselingsstoornissen. Zoals met alle levensmiddelenadditieven is het aan te raden om de aanbevelingen voor consumptie en de informatie op productetiketten te volgen.